niedziela, 12 stycznia 2014

Myśl pozytywnie - życie to film!

Wyjątkowo nieufnie podchodzę do hitów wydawniczych, zwłaszcza tych, których ekranizacje pojawiają się w kinach tuż po premierze książki. ,,Poradnik pozytywnego myślenia" pojawił się znikąd i niemal natychmiast podbił serca sporej części moli książkowych. Długo wzdrygałam się przed lekturą tej powieści. Zniechęcała mnie do niej filmowa okładka polskiego wydania, zdecydowanie nie w moim guście. Na szczęście, ostatnio udało mi się przemóc do debiutu Matthew'a Quicka dzięki czemu ,,załatwiłam sobie" kilka godzin świetnej rozrywki.

Trzydziestoparoletniemu Patowi Peoples'owi dzięki matce udaje się w końcu opuścić ,,niedobre miejsce" i wrócić do domu. Pat jest przekonany, że jego życie to film, który koniecznie musi skończyć się dobrze. Stanie się to gdy bohater będzie regularnie biegał, robił brzuszki, czytał arcydzieła literatury anglosaskiej i robił inne rzeczy, które spodobałyby się jego byłej żonie, Nikki. Pewnego dnia zostaje mu przedstawiona równie zwariowana Tiffany. Kobieta zaczyna go śledzić, biegać za nim i... zmieniać jego życie.

W jednej z recenzji tej książki natknęłam się na stwierdzenie, że jest to nietypowa historia miłosna. Nie zgadzam się z tym. Oczywiście, wątek miłosny (i to nie jeden) występuje w tej książce, ale bohaterowie dochodzą do niego powoli, nieoczywiście. To nie on przyciąga uwagę czytelnika. Najbardziej interesująca jest walka Pata o powrót do normalności, o żonę, dobre relacje z ojcem. Jego relacja z Tiffany rozwija się nieśpiesznie, na oczach czytelnika. I co najważniejsze, autor książki oszczędził nam niesamowitych zbiegów okoliczności, nagłego wybuchu uczuć i innych tego typu cech romansideł, które lansowane są jako niebanalne i warte uwagi.

Nieco rozczarowałam się postacią Tiffany. Jak na osobę dotkniętą depresją i masą innych problemów związanych z nieprzystosowaniem społecznym, wielokrotnie zachowywała się nad wyraz rozsądnie, zwłaszcza w porównaniu z dziecięco naiwnym Patem, którego postać była konsekwentnie prowadzona przez całą książkę. Bałam się, że Pat w cudowny sposób ozdrowieje czy zostanie gwiazdą Orłów... Dodatkowo, Quick stwarza w swojej książkę naprawdę przyjemną atmosferę. Potrafimy wczuć się w sytuację kolejnych bohaterów, ich zachowania nie są dla nas przerysowane. Już dawno nie spotkałam się z tak dopracowanymi portretami psychologicznymi bohaterów.

Słowem, ,,Poradnik pozytywnego myślenia" to naprawdę wartościowa, choć typowo ,,lekka" książka. Problemy osób chorych umysłowo został tutaj spłycone i ,,niedocenione" przez pisarza.
Polecam optymistom i pesymistom, którzy chcieliby się zmienić i uwierzyć w siebie.

Na sam koniec chciałabym ostrzec Was przed czytaniem ,,Poradnika..." przed lekturą ,,Wielkiego Gatsby'ego" i ,,Pożegnania z bronią" (chyba, że obie te książki Was nie interesują). Już na samym początku Quick krótko je analizuje, i co gorsze, zdradza ich zakończenie.

To wszystko na dziś, dziękuję za przeczytanie i pozdrawiam,
Franca

Recenzja bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,6 cm)

22 komentarze:

  1. Gdyby ta książka była w moim typie, to Twoja recenzja, jak żadna inna, skusiłaby mnie do przeczytania tej pozycji. Zaczynam jednak czuć, że nie jest...

    OdpowiedzUsuń
  2. Po obejrzeniu filmu, choć dobrego, na książkę jakoś nie mam już ochoty, Zbyt dobrze mam w pamięci fabułę. Ehh zdradzanie fabuły innych książek jest niewybaczalne :/

    OdpowiedzUsuń
  3. Mam tę książkę w planach :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Jakoś się nie mogę przekonać do sięgnięcia po tę książkę, sama nie wiem dlaczego;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Zdradzenie zakończenia książki? Jak tak można...
    Co do samej powieści - nie czytałam jej, nie widziałam też filmu. Zapewne to się zmieni, kiedy tylko "Poradnik pozytywnego myślenia" trafi w moje ręce. W końcu trzeba osobiście sprawdzić, czym zachwyca się tylu blogerów;) Ale nie podoba mi się to spłycenie tematyki dotyczącej chorób umysłowych...

    OdpowiedzUsuń
  6. Czytałam jakiś czas temu. Chociaż książka nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia, miło wspominam spędzony z nią czas:) Niestety sporo tutaj nawiązań do sportu, ale postać Pata rekompensuje lekkie niedociągnięcia:)

    OdpowiedzUsuń
  7. "Poradnik..." bardzo mi się podobał, była to jedna z lepszych książek, jakie czytałam w zeszłym roku. I pomyśleć, że kupiłam ją pod wpływem impulsu :)
    Jednakże film bardzo mnie rozczarował. Prawie że nie było w nim tego uroku, który miała w sobie książka...

    I strasznie mnie zdenerwowało - żeby nie powiedzieć brzydko ;) - zdradzenie zakończeń wspomnianych przez Ciebie w recenzji książek, bo chciałam je przeczytać, a tu proszę, bez sięgania po nie, znam ich zakończenie... :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Książka jeszcze przede mną. Cieszy mnie Twoja dość pozytywna opinia o niej.

    OdpowiedzUsuń
  9. Lubię i film i książkę. Są na podobnym poziomie,chociaż nieco różnią się fabularnie.

    Zostałaś u mnie nominiwana do LIEBSTER BLOG AWARD :)

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  10. Ciekawie piszesz, miło się czyta.
    Już polubiłam twojego bloga, może ty polubisz mój, zajrzyj. Obserwacja? http://pinkk-rainbow.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  11. Film był niezły, ale zdecydowanie się nim nie zachwycałam.

    OdpowiedzUsuń
  12. Oglądałam film i bardzo mi się podobał. Co do powyższej pozycji to raczej nie przeczytam, ale zastanawiam się nad "Niezbędnikiem..." dlatego też jestem bardzo ciekawa Twojej recenzji :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Bardzo ciekawie wszystko opisałaś i wzbudziłaś moje zainteresowanie tą "lekka" książką. Szczególnie przekonały mnie te mocno dopracowane portrety psychologiczne bohaterów. Lubię, gdy autor skupia uwagę na swoich bohaterach, a nie traktuje ich pobieżnie:)

    OdpowiedzUsuń
  14. dzięki za informacji o Gatsbym, bo mam go w planach, a Poradnik już od jakiegoś czasu mnie interesuje. teraz wiem w jakiej kolejności je czytać.

    OdpowiedzUsuń
  15. Poradnik jak na kinomana przystało widziałam, ale jakoś mnie nie zachwycił, więcej w tym filmie rozgłosu, plakatów, zapowiedzi, itd niż wartości i treści w samym filmie. Co do książki nie mogę się wypowiedzieć, bo nie czytałam i chyba się na to nie zdobędę. No niestety jakoś tak mam, że oglądając najpierw film nie mam ochoty czytać książki, ale jest na odwrót jak, np z "Wielkim Gatsbym", gdy najpierw przeczytam książkę i mi się spodoba to na film czekam z niecierpliwością.

    serdecznie zapraszam
    http://kino-strefa.blogspot.com/
    jeśli chcesz być na bieżąco to zachęcam również do polubienia strony na facebooku, okienko znajduję się na blogu :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Rozczarowała Cię rozzsądność bohaterki ? :D tego jeszcze nie słyszałam ;) mnie książka zachwyciła, film co prawda nieco się różni ale również bardzo mi się podobał :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zazwyczaj bardzo lubię rozsądnych bohaterów/bohaterki, ale w wypadku, gdy cechą charakterystyczną postaci jest choroba psychiczna (i nie mówię tutaj o socjopatii w stylu Hannibala Lectera) to manipulowanie innym bohaterem i prowadzenie akcji przez sporą części książki w taki sposób jak czyniła to Tiffany jest... nie na miejscu;)

      Usuń
  17. Być może powinnam przeczytać tę książkę, choć już ze względu na sam tytuł. Ale najpierw muszę zapoznać się z "Wielkim Gatsbym". Bo planuję to od kilku lat ;)

    OdpowiedzUsuń
  18. Kolejna pozytywna recenzja tej książki. Widać coś musi być na rzeczy. Ja jakoś nie miałam do niej przekonania,ale teraz chyba dam jej szansę. Wprawdzie bardziej mam ochotę na film, ale może uda mi się się obie wersje poznać.

    OdpowiedzUsuń
  19. A już miałam się za nią zabrać, a nagle czytam Twoją recenzję, cieszę się, że pozytywnie odebrałaś te powieść i docieram do akapitu gdzie wspominasz o "Wielkim Gatsbym" - mam te książkę w planach, a nie chciałabym poznać zakończenia przed lekturą...

    OdpowiedzUsuń

Hej, jeśli przeczytałeś tę recenzję i chociaż odrobinę Ci się spodobała, daj mi o tym znać. Gdy tylko widzę chociaż jeden nowy komentarz naprawdę wierzę, że warto pisać dalej, a uśmiech sam pojawia się na mojej twarzy. Znasz to uczucie, prawda?