Carska Rosja, walc i miłostki

,,Anna Karenina" była jednym z najszumniej zapowiadanych filmów ostatnich miesięcy. Polska premiera  miała miejsce w listopadzie zeszłego roku i niemalże od razu przywiodła do kin masę ludzi spragnionych obejrzenia  adaptacji arcydzieła Lwa Tołstoja o tym samym tytule. Nachalna reklama filmu oraz głównej aktorki podziałała głownie na wielbicieli  historyczno-romantycznych obrazów Wrighta, przy których bardzo często współpracował z odtwórczynią roli Anny Kareniny, Keirą Knightley.

Już pierwsze minuty projekcji wskazywały na to, że widzowie będą mieli do czynienia z baśniową wręcz scenografią i przewijającym się przez cały film motywem teatru. Trudno powiedzieć czemu miał służyć ten zabieg. Czy chodziło o zastosowanie metafory życia jako teatru, czy też teatr miał być ilustracją panującego w ówczesnej Rosji szaleństwa konwenansów  Trudno powiedzieć. Tak, czy inaczej pod koniec filmu widz czuł się już zmęczony tym pomysłem. Gdzie nie pojawiła się główna bohaterka, tam widać było scenę.

A propos innych, nieco technicznych walorów filmu, szczególną uwagę przyciąga synchronizacja akcji filmu ze ścieżką dźwiękową. Jest to szczególnie widoczne w momencie przyjścia Stiwy do swojego biura. Rytmiczny stukot pieczątek, ukłony przyszłych urzędników czy niemalże taneczny proces zmiany odzienia przez Obłońskiego przez te kilka minut zmieniał film dramatyczny w musical. Przyczyniła się do tego również wspaniała scena taneczna. Walc w wykonaniu Wrońskiego oraz Kareniny ma szansę stać się klasyką gatunku.

Jeśli chodzi o grę aktorską to należy pochwalić dwóch niesowitych mężczyzn, którzy nadali temu filmowi, zaryzykujmy, urok. Mowa tutaj o odtwórcach ról  Karenina, Wrońskiego i właśnie Obłońskiego. Obsadzenie Juda Lawa w roli statecznego, prawego męża i roztropnego polityka wywołało sprzeciw fanów aktora przyzwyczajonych do ról uroczych, współczesnych bawidamków, w które wcielał się ich idol. Mimo to, Law w tej roli pokazał cały swój kunszt autorski genialnie broniąc postać Karenina, która była niezwykle łatwa do zbanalizowania. Postać Stiopy w oczach zarówno producentów jak i widzów nie przejawiała się jako szczególnie warta zainteresowania. A jednak, niezwykła żywotność, energia oraz przysłowiowy błysk w oku Matthewa Mcfadyen'a uczynił postać poczciwego Stiepana godną uwagi, zainteresowania oraz co najmniej Złotego Globu. Podobnie należałoby ocenić również Domhnalla Gleesona, Alicie Vikander oraz większą część obsady filmu. A co z dwójką głównych bohaterów? Aaron Taylor-Johnson mimo młodego wieku oraz sprzeciwu entuzjastów filmu dobrze poradził sobie z rolą hrabiego Wrońskiego. Jednak rola młodego, bogatego, przystojnego oficera sama z siebie była tak sztampowa, że skądinąd dobrą grę Johnsona może określić jedynie jako prawidłowe spełnianie wytycznych. I w końcu dochodzimy do tytułowej roli, której zagranie przypadło w udziale Keirze Knightley, zdaje się ulubienicy Wrighta. Jej grę można określić jako poprawną, Uroda Keiry i Kareniny ,,piękności Petersburga  absolutnie się nie pokrywały. Podobnie jak ciągły płacz, wzdychanie, pretensje do życia, Wrońskiego, świata, Karenina i siebie samej odgrywane było wciąż w ten sam sposób. W grze Knightley szczególnie irytujący był język angielski, który skutecznie zakłócał niezwykłą atmosferę carskiej Rosji. Oczywistym jest, że wybór język był konieczny w przypadku takiego doboru producentów, obsady i tak dalej, ale w niektórych momentach aż prosiło się o słowiańską nutę w film filmie. Momenty rozmowy Kareniny z synem i dialogi, w których język angielski spotykał się z rosyjskim były wyjątkowo irytujące, zwłaszcza gdy padało w nich imię dziecka  głównej bohaterki ,,Sierioża".

Również scenariusz pozostawia wiele do życzenia.  Karenina i Wroński zakochują się w sobie w ciągu sekundy  Scenarzyści i reżyser nie poświęcili nawet kilku minut na ukazanie rozwoju tego uczucia. Podobnie otoczenie zakochanych niespodziewanie szybko dowiaduje się o tej miłości. Wyjątkowo głupiutka i nieprzystosowana do niezależności księżna Betsy określa Wrońskiego ,,cieniem" Anny już po jednym dniu ich znajomości.

Podsumowując, najnowsza adaptacja ,,Anny Kareniny" funduje widzowi niezłą dawkę emocji, wzruszeń i przemyśleń. Dość dobra gra aktorska, zachwycająca, choć chwilami nachalna scenografia oraz ogromny budżet filmu czyni z obrazu wart obejrzenia dramat, do którego jednak nie warto wracać. Głównym minusem filmu jest fakt, że nie odkrywa on niczego nowego. Romantycznych filmów, w których pojawia się wątek  nakręcono już wiele. ,,Anna Karenina" niczym specjalnym spośród nich się nie wyróżnia.